- O nie, o nie, co wy we mnie widzicie? Odczepcie się. Przecież niczym się nie wyróżniam oprócz tego, że wszystkich was znam i doskonale się sprawdzam… - nagła myśl spowodowała, że zbladłem - …w roli kozła ofiarnego.

***

Nagle moją twarz przekreślił drapieżny uśmiech. Jęczałem, wyłem, ale w końcu wyprostowałem tułów. Coś trzeszczało w kręgosłupie, coś darło się w żebrach, krzyczały skręcane jelita, a ja wciąż się uśmiechałem, jak jakiś opętaniec. W żyły trysnęła upragniona adrenalina. Otworzyłem szerzej oczy. Wielu ludzi w takich okolicznościach dałoby za wygraną. Ale, do diabła, nie ja. Ale, do diabła nie ja! „Możesz być pewien, że tego, czego dokonałem, nie powtórzyłoby żadne zwierzę”, czy jakoś tak pisał Saint Exupery, dwudziestowieczny pisarz udowadniając, że człowieczeństwo to także zdolność do podjęcia wysiłku przekraczającego możliwości organizmu. Pilotom, którzy latali nad Saharą mówiono: jeśli awaryjnie wylądujecie w środku pustyni, najpierw zróbcie wszystko, co możliwe. A potem… wszystko, co niemożliwe. Zrobiłem krok. Noga rozdarła się błagalnym wrzaskiem: nie! Nie dręcz mnie! Drugi krok. Zamilczcie, nogi. Nareszcie wypełniło mnie znane uczucie dumy, jakaś niebiańska łaska, fala rozkoszy konkurującej z udręką, zupełnie jak kiedyś w Goodabads, gdy walczyłem z hammerfieldowską dwudziestką. Tak, będę się zmagać z czymś niemożliwym do pokonania. Do oczu napłynęły mi łzy radości. Miałem ochotę kłami rozorać niebo.

Spoglądałem na moje miasto, wciąż jednak moje. Niższymi tarasami szły demonstracje. Powiewały nad nimi holoflagi i transparenty. Ludzie powstawali. Był to proces nie do powstrzymania: ci którzy mieli mało i nieustannie, od stuleci, dostawali coraz mniej, wreszcie zaczynali rozumieć, że górna warstwa, czy raczej warstewka społeczeństwa, od wielu lat grała im na nosie: oszukiwała, zatajała, manipulowała i… wciskała do rąk popsute zabaweczki.

***

Z mieszkania Noemi wymykałem się jak złodziej. Czekając, aż skarpety wpełzną do końca na stopy i dopasują się, patrzyłem na jej spokojną, wtuloną w poduszkę twarz. Spała? Myślę, że nie.

Czasami tak w życiu bywa, że ludzie schodzą się jak asteroidy, przypadkiem: zderzają się, krzeszą iskry, a potem odbijają się od siebie i podążają własnym torem w czarny kosmos. Nie wiadomo dlaczego poznają się w jakimś miejscu, nie wiadomo dlaczego rozchodzą. Akceptują te losowe wydarzenia i po prostu z nich… korzystają. Jeśli są mądrzy. Cieszyłem się, że stało się to, co się stało. Może dlatego, że w młodzieńczych latach zbyt wiele rzeczy mnie omijało: byłem za grzeczny, wycofany. Szaleństwa kolegów i koleżanek były dla mnie nieosiągalne. A teraz… stały się odległe i niezrozumiałe. I to, wbrew pozorom, wcale mnie nie pocieszało. Jeśli chcesz czegoś bardzo mocno, postaraj się to zdobyć. Staraj się tak bardzo jak potrafisz, bo jeśli tego nie posiądziesz, po upływie lat wspomnisz, że tego nie miałeś i, co straszne i zaskakujące, nie będziesz żałować. A nie będziesz żałować, bo już nie zrozumiesz, co w tym widziałeś, a nie zrozumiesz, bo nie będziesz miał wspomnienia, jak to zdobyłeś. A to będzie oznaczało, że straciłeś coś bezpowrotnie.

Tym razem byłem mądrzejszy. Spędziłem z Noemi cudowną, przepełnioną jakimś mistycznym szałem noc. Każda chwila była pełna, mocna i nabrzmiała wzruszeniem. Każdy dotyk zdawał się płynąć po ciele jak gorąca rzeka. Tak, ta noc była kosmicznym zderzeniem.

Spojrzałem na chronometr, który tkwił w prawym górnym rogu w pola widzenia. Siódma sześćdziesiąt trzy. Mam czterdzieści siedem mon, żeby zdążyć do Omnipotensa.

- Spodnie do nogi. I na nogi.

Materiał wpełza na łydki i uda. Łaskocze. Śpij, Noemi. Nie otwieraj oczu. Uniesienie powiek może przypieczętować twój los. Boże, jaka ona ładna. Zerknąłem na mieszkanie. Zawierało wiele tonacji zieleni, sporo luster i iluzji. W niektórych miejscach nagromadzone rzeźby i projekcje zdawały się tworzyć labirynty. Nie mój styl. Calder musiała należeć do tej grupy ludzi, którą nazywam obcymi. Niby mówią tym samym językiem, ale preferują inne zapachy i inne życie. Była aktorką? Modelką? Nie wiedziałem.

I znowu pieprzysz, Torkil. Wcale nie jest obca, dobrze o tym wiesz. To ty, to ty jesteś obcy dla siebie samego. Tak, tak, dobra, nie słucham tych bzdur, gdzie ta koszula?

- Koszula, do nogi.

…

Zbliżyłem się do drzwi.

Nie mogę. Nie mogę tak. Zagryzłem zęby i wróciłem.

Podszedłem do łóżka od strony okna, żeby uniemożliwić sobie ucieczkę. Oparłem się o pościel.

Wtedy obróciła się na plecy, otworzyła oczy i smutno się uśmiechnęła. Dotknąłem ustami jej czoła.

- Noemi – szepnąłem – jesteśmy okrętami na oceanie. Rozumiesz?

Zadarła głowę, żeby lepiej mnie widzieć. Nieruchomo patrzyła wciąż się uśmiechając. Rozumiała. Jeszcze raz ją ucałowałem.

- Muszę odejść. Nie tylko z twojego życia, ale z tej planety.

Przytuliłem policzek do jej czoła.

- Jakkolwiek to zabrzmi, dziękuję za… za ciebie. Tej nocy.

Ujęła moją głowę i przybliżyła tak, żeby moje ucho znajdowało się przy jej ustach.

- Ja też dziękuję – wyszeptała.

Przytuliłem ją i zatrzymał się czas. Niezrozumiały, niepojęty poranny czas człowieka zagubionego.

Zagubionego w życiu, w czasie i…

…w sobie.

Wspomniała ostatni seks, gdy trzy Pauliny spotkały się z trzema Torkilami, a umysły jej i jego były połączone. Potrójny dotyk, potrójne doznania, potrójne szczytowanie, ale przede wszystkim… ona widziana jego oczami. Dopóki nie spróbowała, nie miała pojęcia, co on czuje, gdy ją widzi, gdy jej dotyka. Po pierwszym razie wiedziała, że jest dla niego świątynią, olśnieniem, nieskończonym zachwytem, przeżyciem ostatecznym. W trakcie aktu płakała ze wzruszenia, bo była pewna, że nikt na nią nigdy tak nie patrzył.

***

Odwróciłem się w stronę Steffi. Uniosłem się nad pokład, bo jej twarz znajdowała się o pół metra wyżej, i zbliżyłem się do niej.

Mój boże, jak ona na mnie patrzyła.

Niewiele kobiet potrafi tak patrzeć. Otwarcie, szczerze, śmiało, a jednocześnie delikatnie. Jej oczy, odbijające głęboki błękit vaporiańskiego nieba mówiły tylko jedno. Jedno, najważniejsze zdanie. Jestem wielkim niewdzięcznikiem. Najcięższą zbrodnią człowieka jest obojętność wobec miłości. Miłość jest skarbem, który należy tulić i hołubić. Jeśli wydaje ci się, że zasługujesz na nią i przechodzisz obok obojętnie, jesteś głupcem. Steffi rozchyliła poły pancerza do końca. Półsiedziała w obcisłym kombinezonie odsłaniającym brzuch. Wstała. Ja także rozchyliłem pancerz z przodu, chociaż Cloudmoury tego nie lubią. Zrobiłem krok, stanąłem na brzegu jej rozchylonej zbroi i przytuliłem się do niej. Inteligentna filiżanka odpłynęła w bok, nie przeszkadzając w niemym wyznaniu. Świat wirował wokół nas grając powolnego, vaporiańskiego walca, a nasze ciała mówiły sobie więcej niż mógłby przekazać poemat. Bo ciała mówią. Mówią zapachem, oddechem, ciepłem, promieniowaniem, dotykiem, mówią tak dużo, że każdy gest musiałby być opisany setką słów, by oddać ich przekaz w pełni. Mimo, że mam osiemset cykli, nie wiem, skąd bierze się miłość, nie wiem, dlaczego czasami nie gaśnie. Hormony, neuroprzekaźniki, tak. Ale jest jeszcze miłość duchowa, jakby dusze znały się kiedyś w zaświatach. Kiedy widzisz osobę, którą kochasz, coś w tobie łka. Mój policzek na policzku Steffi. Czy ona czuła to samo? Jeśli tak, to byłem najszczęśliwszym człowiekiem w Imperium.

Szarlotka, wciąż ciepła, rozpływa się wraz z bitą śmietaną pachnącą wanilią. Nie mogę w to uwierzyć. Nie mogę w to uwierzyć. Wiszę zakotwiczony nad tarasem wśród latających domów, dwa tysiące metrów nad powierzchnią Ziemi, zaglądam w zielone oczy Steffi, po jej tęczówkach galopują jednorożce w gęstej puszczy, wokół niej latają motyle… i jem szarlotkę. Prawdziwą, nie animowaną, na kruchym cieście, które pracowicie rozgryzam zębami. Podniebienie parzy jabłkowa masa przyprawiona cynamonem.

- Torkil, dlaczego płaczesz? – słyszę men Steffi.

- Nie mogę w to wszystko uwierzyć.

Powstrzymuję skurcz krtani. Frin chce interweniować, ale zabraniam mu. Zabraniam. Nie wolno sztucznie powstrzymywać wzruszeń.

- Zapomniałem – ciągnę – że piękno jest…

- Takie piękne?

***

- Sit, powiedz nam, jak wyglądało życie na Ziemi. Przed Imperium.

Na RanStone rotujący w przeziernym relikwiarzu mojego pancerza… Oczywiście wiedziałem, że to pytanie padnie i oczywiście nie miałem pojęcia, jak mu podołam. Na szczęście siedzi we mnie nieoceniony frin połączony z ImBu. Zagląda mi do mózgu i wgrywa najstarsze wspomnienia z Ziemi. Czuję zawrót głowy: do naczynia pamięci wlewają się jęzory bladej zieleni, które zaczynają się mieszać z krystalicznie przezierną dotychczasową osobowością i tworzą nowy, starszy typ psyche. Odzywają się dawno zapomniane kompleksy i schematy myślenia. Uf, jak ja mogłem być tak, nomen omen, nieziemsko prosty? Szczęście, że moja tożsamość jest w stanie utrzymać się na powierzchni tej świeżej, szmaragdowej osobowości, dzięki czemu jestem w stanie wciąż pozostać sobą, cokolwiek to określenie znaczy. To naprawdę niezwykłe zjawisko. Poczucie „ja” pozostaje niezmienne, chociaż przeobraża się… osobowość. A może „ja” jest to samo w przypadku wszystkich istot posiadających samoświadomość? Czy mówiąc „ja” mówią o tym samym? To by znaczyło, że znaleźliśmy boga. Jest nim po prostu wspólne „ja”, które odbieramy niczym jakieś, bo ja wiem? Radia?